ABSYNTHE MINDED @ HET DEPOT, LEUVEN

“Het is ons laatste concert dit jaar in Het Depot”, enthousiasmeert Bert Ostyn, de frontman van het Belgische indie-poprock-collectief Absynthe Minded de uitverkochte zaal in Leuven. Het laaiend applaus van het publiek, vooraleer er één noot gespeeld is, zet de toon voor de ganse avond, met fans die feilloos zelfs de nieuwe teksten meezingen en zich handwaaiend laten meedrijven op de bekende, populaire klassiekers en dat zijn er in het geval van Absynthe Minded wel wat. Maar vanavond draait het niet enkel om crowd pleasers die de set domineren, maar wordt er ook het tien nummers tellende nieuwe album “Sunday Painter” dat in september verscheen door de molen gehaald. De nieuwe songs zitten duidelijk al goed in de vingers en worden enthousiast onthaald door de ganse zaal. We zien enkel stralende gezichten in Het Depot en op het podium kan de pret evenmin op bij zulk een sfeervol optreden.

Het is ondertussen bijna 20 jaar geleden sinds Bert Ostyn met Absynthe Minded zijn debuutalbum “Acquired Taste” op ons losliet, nadat ze in 2004 de tweede plaats wisten te verzilveren op Humo’s Rock Rally, na The Van Jets. Als jonge snaken waren ze met hun ronkende vioolpop nochtans de gedoodverfde favoriet, maar de jury oordeelde er anders over. Het grote succes bleef niet uit en amper een jaar later knalde het album “New Day” met één van hun grootste hits “My Heroics, Part 1” door onze luidsprekers. De Absynthe Minded trein was vertrokken en laveerde met jazz en folk invloeden naar bredere en nog meer succesvolle muzikale horizonten met als grootste succes hun zelfgetitelde album “Absynthe Minded” dat platina haalde. In 2015 was het vat echter af en ging Bert Ostyn even solo om twee jaar later onder impuls van bassist Sergej Van Bouwel de draad opnieuw op te pakken met het album “Jungle Eyes”, met een vernieuwde sound die voor het eerst wat elektronica verwelkomt. Vanavond komen ze hun achtste studioalbum “Sunday Painter” voorstellen, letterlijk vertaald als zondagsschilder, maar deze vlag dekt absoluut de lading niet. Geen vlug tweedehandsje, maar het is een zeer afwisselend album geworden, met aanstekelijk zomerse popsongs, minder ballades, maar meer rockende, funky en zelfs Afro invloeden, gekruid met de heerlijke stem van Bert Ostyn, die de stempel op de Absynthe Minded sound drukt en een liveband aan zijn zijde heeft om U tegen te zeggen.

Het is het elektronische riedeltje van “Jokes And Curses”, zowel de opener van de nieuwe plaat als van het concert, dat het jeugdige publiek al dadelijk meekrijgt. Op zijn hiphop ritme en funky- bluesy gitaarnoten à la Dan Auerbach gaan zelfs Regi-gewijs de handjes in de lucht, waarna het episch rockende “In The Shade” doet dromen van weidse vlakten, echt indrukwekkend. Absynthe Minded had het gouden oudje en Knopfler klinkend “Heaven Knows” zelfs helemaal niet nodig om het publiek op zijn hand te krijgen, dat was al na twee nieuwe nummers al het geval en dat zegt veel over de kwaliteit van de nieuwe songs. Natuurlijk gaat het publiek door het dak op de verslavende tonen van een klassieker als het smekende “My Heroics, Part 1” en zeker het opgewekt zomers klinkende tribuut aan Hugo Claus, “Envoi”, dat luidkeels wordt meegezongen, maar we kunnen evenzeer wegdromen op nieuwkomers als het Beatleske “Existential Garage” of het knap soulvol gearrangeerde “Sunday Child”, waar we mogen wegdromen op een heerlijke gitaarsolo van Toon Vlerick. Helemaal tropisch wordt het in de meeslepende Afro-ritmes van "Empowerment", waar je bijna letterlijk de zwoele wind door de palmbomen voelt wuiven, een prachtig nummer dat Bert Ostyn schreef na een onvergetelijke familiereis in Zambia, waar hij nog meer het belang besefte van onderwijs voor kinderen dat de kracht geeft en de basis is voor een betere toekomst . Een extra pluim verdient zeker de ritmesectie van drummer Laurens Smagge en bassist Sergej Van Bouwel, die werkelijk alles aankunnen en zelfs een redelijk chaotisch jazzy dravend nummer als “Cancel Fest” mooi in het gareel houden. De nieuwe plaat klinkt heel speels en avontuurlijk en dat weerspiegelt zich perfect in deze live setting met een band die overloopt van het speelplezier. Naar het einde toe wordt de set steeds steviger, met een gierend slotakkoord van gitaren in “Epic Feel”, een razend opzwepend ritmisch “The Execution” en een grungy explosie in het dEUS-achtige “Plane Song” dat de gordijnen deze avond finaal mag dicht trekken.

Met “Sunday Painter” bewandelt Absynthe Minded misschien meer nieuwe paden en wijken ze meer en meer af van hun traditionele sound, maar al de nummers, zowel oud als nieuw, stonden vanavond recht als een huis en wisten iedereen te begeesteren. Het was dan ook druk aan de merch stand waar de hele band klaar stond om te signeren. Absynthe Minded is met “Sunday Painter” terug van nooit weggeweest en is klaar voor een nieuw avontuur. We kijken ernaar uit.